EMPIRYCZNE ŻYCIE
admin
EMPIRYCZNE ŻYCIE
Dla empirycznego życia człowieka jest to jednak, zarówno wobec siebie samego, jak wobec innych, zawsze zarazem ideał jego wiecznego przeznaczenia. „Stawaj się (empirycznie) tym, czym jesteś w swojej indywidualnej istocie”, wzywa każdego człowieka akosmistyczna miłość do osoby i w akcie swego ruchu niesie właśnie ten —- a nie tylko jakiś „powszechnie obowiązujący” — obraz przeznaczenia poniekąd przed człowiekiem, jako jego pierwotny „ideał”. O ile bowiem w porządku empiryczno-fizycznym wszyscy ludzie (w rozmaitym stopniu, zależnie od ich typu) dadzą się zastąpić, to w akosmistycznej dziedzinie porządku metafizycznego są przecież, chociaż zróżnicowani pod względem aksjologicznym (verschiedenwertig), wręcz niezastąpieni. Tak więc akosmistyczna miłość do osoby —- w odróżnieniu od powszechnej miłości do człowieka i każdej partykularnej miłości do określonego rodzaju grup — koniecznie domaga się, z uwagi na (aus) ideę jej własnej możliwości, duchowego centrum wszystkich skończonych istot osobowych w duchowym bóstwie (tzn. w „Bogu w Bogu”, gdy za pierwszym razem myślimy o Bogu jako Bogu czystej religii, a za drugim o Bogu jako metafizycznej zasadzie świata, której właściwością jest samo wszechżycie jako istotny atrybut).
